Broertje, maar dan anders

Zondagmorgen, kwart over zes. Mijn jongste mannetje is wakker. Hij ligt in zijn bed vrolijke geluidjes te maken; dadadada ha-a ha-a, het zijn 'onze' geluidjes. Op zijn manier roept hij me. Als hij die geluidjes maakt heeft hij het tegen mij. Want, praten kan hij niet, maar communiceren zeker wel! En nu wil hij me even zeggen dat hij wakker is. Maar ik nog niet helemaal. Half versuft loop ik naar beneden, zijn kamertje in. Praat zachtjes tegen hem en vis achter zijn bed zijn 'koes-doek' en zijn speeltje weg, geef ze aan hem en zeg dat het nog echt geen tijd is om op te staan. Nee, hij verstaat me niet, maar begrijpt me wel. Hij gaat weer zuigen op zijn tong, doet de koesdoek over zijn linkerarm en geeft zich nog even lekker neer. Mama kan nog even haar bed in om nog wat bij te komen en echt wakker te worden. Een half uurtje later staat ook oudste zoon op. Ik vraag of hij vast het bed van zijn broertje open wil doen en de computer met muziek voor hem aan wil doen, dan kleed ik me ook aan. De dag begint. 
Niet veel later zitten we met zijn drieën in de kamer, jongste zit in zijn chill-kamer te genieten van de rust van de muziek en de twee andere mannetjes zitten de slaap wat uit hun ogen te wrijven in de woonkamer. Het is rustig in huis en dochterlief slaapt dan ook nog. Onder het genot van een lekker kopje koffie zit ik even te lezen in  Lotje en co. Daarin staat dit keer een ronde-tafel-gesprek met brusjes (broertjes en zusjes van een kind met een handicap) en ik was erg benieuwd naar wat daar in stond. Oudste zoon zit naast me en ik vraag hem of hij het vervelend vindt om een broertje zoals het zijne te hebben. Ja, is zijn duidelijke antwoord. Maar, vraag ik hem, wat vind je er precies vervelend aan? Hij weet dat dat onderwerp bij ons heel goed bespreekbaar is, hij mag zijn broertje heel vervelend, irritant en weet ik wat vinden. Nou zegt hij: alles. Maar dat vind ik geen antwoord. Dus zeg ik: als je nou mocht kiezen tussen nog een broertje als de op-één-na-jongste of toch maar de jongste zegt hij: "doe me dan de jongste maar, die is ook nog wel lief! Alleen hij maakt altijd zoveel lawaai. Komt hij weer naar je toe om aan je hand te trekken en dan moet je weer meelopen en doe je dat niet dan gaat hij gillen of schreeuwen en op zijn mouw bijten." Ja, dat snap ik, dat doet hij ook. Oudste gaat weer verder met tv kijken en ik besluit in actie te komen. Jongste heeft een poep-luier, dus die moet verschoond en bovendien is het tijd voor zijn pap. Actie. 
Onder het pap-eten moet natuurlijk de telefoon aan met muziek en hij wil zijn fiep hebben 

(fiep is een soort frutseltje, een touwtje of een labeltje of een draadje of een leeg frisdrankflesje, iets om mee te rommelen). Na de pap even lekker  met mama knuffelen, heerlijk! Ik word stevig in een omhelzing getrokken en niet meer losgelaten. Ook trekt hij even aan mijn haar, niet zo fijn. Nog wat liedjes zingen samen: schuitje varen, theetje drinken en zagen-zagen-wiede-wiede-wagen en zo nog een paar. Dan is het wel weer genoeg vindt hij en gaat zijn eigen ding weer doen. Ik heb het idee dat ik wel even een kopje koffie kan pakken.....Tot zo'n tien minuten later dochter van boven komt en die na vijf minuten haar broertje uit de badkamer haalt....Hij had zelf de douche aan gedaan en was daar met pyama en al onder gaan staan. Zucht. Was ik weer vergeten de deur op slot te doen. Douchen dan maar. En dat allemaal gepaard met veel vrolijkheid en lawaai van zijn kant. Op zijn humeur is niks aan te merken, als altijd. Alleen is hij vandaag wel weer erg ondernemend en dwingend. Bedenkt bijvoorbeeld tien keer dat hij echt klaar is met douchen, laat dan de douchekop vallen en loopt richting de deur. Of wil daarna tv kijken terwijl de anderen iets kijken, en gaat dan voor het beeld staan. En dat gaat allemaal zonder te praten hé!? Alles met geluiden en gebaren die wij snappen. Mijn koffie is koud geworden en er is even lichte paniek hier. Het meest favoriete speeltje is kwijt. Jongste gaat steeds hogere en paniekerige geluidjes produceren, trekt ons één voor één mee naar zijn bed, waar hij het speeltje voor het laatste had denkt hij. Iedereen in hoogste staat van paraatheid en meezoeken. Na vijf minuten is het gevonden op een onlogische plek, zoals zo vaak. Hij stopt het ding in zijn mond, is meteen stil en vertrekt naar zijn chill-ruimte. Hij wil rust, even bijkomen. Ik ook. Zondagmorgen kwart voor tien. Nog een lange dag voor ons.