zaterdag 27 augustus 2011

.....Zonder woorden......


Ik heb iets met woorden, taal en met muziek. Altijd al gehad en dat zal ook vast zo blijven. Ze geven me houvast als ik ergens de woorden niet voor kan vinden. Geven me inzicht als ik in moeilijke situaties zit zelfs. Zo hebben de volgende regels mijn ogen geopend toen ik in een slechte relatie zat en me niet happy voelde;

Feel the rain on your skin
                                              No one else can feel it for you
Only you can let it in
No one else, no one else 
Can speak the words on your lips 
Drench yourself in words unspoken
Live your life with arms wide open
Today is where your book begins
The rest is still unwritten

uit: Unwritten van Natasha Beddingfield


Ik moest zelf stappen zetten om vooruit te komen, ik moest beslissingen nemen als ik me slecht voelde en niet gaan zitten wachten tot een ander dat voor me zou doen. 

Andere regels die me geholpen hebben zijn bijvoorbeeld uit Dont stop thinking 'bout tomorrow van Fleetwood Mac:


                                                    If you wake up and don't want to smile,
If it takes just a little while,
Open your eyes and look at the day,
You'll see things in a different way.
Don't stop, thinking about tomorrow,
Don't stop, it'll soon be here,
It'll be, better than before,
Yesterday's gone, yesterday's gone.

Why not think about times to come,
And not about the things that you've done,
If your life was bad to you,
Just think what tomorrow will do....



Dat liedje werd gedraaid bij het afscheid van mijn broer, dat had hij zelf zo uitgekozen.Mooi he? Dat hij dat voor ons wilde. Kan er nog kippenvel van krijgen.

Zo kan ik nog wel even doorgaan met het noemen van teksten die me geraakt hebben. Het moge duidelijk zijn dat ik dus 'iets' heb met woorden. Ben natuurlijk ook niet naar de school voor Journalistiek gegaan, ooit haha.

Ook met qoutes heb ik iets. Die kunnen me aan het denken zetten, of een spiegel voorhouden, zoals deze twee: 





Die laatste is ook een beetje mijn levensmotto: Het komt wel goed.....is het niet rechtsom, dan
is het wel linksom, maar het komt goed....
Woorden horen bij mij, die heb ik nodig. Ik kan soms beter mijn gevoelens op papier zetten, er
 woorden aan geven, dan dat ik ze kan laten zien of voelen. Dat is ook weer een valkuil, dat
weet ik ook wel, maar woorden 'doen' het voor me en dus helemaal in combinatie met muziek.

Maar wat nou zo mooi is...Mijn jongste, zo enorm autistische, mannetje, heeft dat ook! Met muziek. 
Het eerste dat hij doet als hij thuiskomt is naar zijn chill-ruimte lopen en daar even checken of de muziek aanstaat. Zo niet, dan word je vriendelijk verzocht dat te doen. Hij neemt je mee aan de hand en leidt je subtiel (ahum) naar de computer met de dringende bedoeling die aan te zetten. Meneer wil muziek....
En dus krijgt hij dat. Hij wordt er ook rustig van, hij weet dat hij dan thuis is, dat hij op zijn plek is.
Prachtig om tezien dat mijn kereltje, dat niks kan met gesproken woorden, zich zo kan verliezen in
zijn muziek. Ook als ik kinderliedjes met hem zing geniet hij daar enorm van. Heerlijk om te ervaren,
 echt.
Gesproken taal daarentegen, daar heeft hij niks mee. Verstaat hij niet zeg maar. Komen niet binnen.
 Hij praat dan ook niet. Zal hij naar alle waarschijnlijkheid ook niet gaan doen. En toch verstaan hij
en ik elkaar. Wij hebben onze eigen taal. Echt waar!

Er zijn twee klanken die wij naar elkaar maken. En die verstaat hij. Maar alleen van mij. Als een
ander die geluidjes maakt, reageerd hij niet. Hij verblikt of verbloosd dan niet. Maar als ik ze maak...
.dan zie je hem uit zijn eigen wereldje komen. Hij begint te stralen en er verschijnt een big smile op
zijn prachtige gezicht. Na een paar keer heralen van mijn kant, ga hij de geluiden na doen. Trekt hij mijn hoofd naar zijn oor en moet ik de geluiden daar maken. Hard, zacht. We hebben echt contact! Hij is er. Zo
mooi en zo kostbaar. Dat is mijn navelstreng met hem. Mijn telefoonlijn, mijn verbinding. Moeder en
zoon, onlosmakelijk verbonden.

Zonder woorden toch zoveel zeggen.
 

maandag 22 augustus 2011

Easy does it

We hebben hier nog steeds vakantie gelukkig, dus ik doe het erg erg rustig aan. Heerlijk heerlijk. Ik zit wel veel op het net te surfen en kom daar echt de meest prachtige dingen tegen. Gelukkig heb ik me ook laten verleiden tot een Pinterest account dus ik kan al dat moois, inspirerends heel makkelijk weer terug vinden. 
Één van de dingen die ik daar heb 'gepind' is dit:


En omdat ik al vaker met ijzerdraad gewerkt heb, trok dit idee me meteen. Maar, ik heb er wel mijn versie van gemaakt. Dus heb ik het ijzerdraad omhaakt. En toen werd het dit: 


Voor mijn grote liefde....

donderdag 4 augustus 2011

Onrustige geest....

Een onrustige geest zorgt er in dit geval voor dat ik bezig wil blijven. Niet teveel stilzitten en mijn trieste gedachten de overhand laten krijgen. Bezig zijn: 

Gelukspoppetjes haken, patroon uit de Hobby Handig



Panelen bekleed met stof van Eline's Huis. Muurtje weer fris roze geverfd. 


Kastje geprobeerd wit te schilderen, maar dat lukte niet door nicotine ofzo, dat bleef er maar doorheen komen. Uiteindelijk wat roze latex er doorheen gedaan, en dat heeft gewerkt!


Een simpel blauw rokje wat aangekleed.







 Wat voorraad aangeschaft om nieuwe sieraden te maken. Heb alleen geen inspiratie, helemaal nul. 














Een blank houten bakje roze geverfd. Met de zelfde verf als van de kast. 














Stof gekocht voor het patroon voor een super rokje dat ik van Kim kreeg. 




En nieuwe, grotere slabben gemaakt voor mijn lieve kereltje. Naar een patroon van Oon





Maar vooral ook veel genieten van mijn jongste als hij er is!

To love is to let go

Bijna een maand verder en toch voelt het als gister. Ik zei in mijn vorige bericht al dat ik een hele, hele moeilijke beslissing moest nemen. En dat heb ik gedaan. Nog steeds heb ik het er erg moeilijk mee dus ik ga hier niet in op de details. Dan zit ik hier achter mijn toetsenbord weer te huilen en dat wil ik niet.  Het is een beslissing met het hoofd. En toch ook met mijn hart omdat ik het beste voor hem wil.

Voor mijn jongste zoon. Een paar maanden geleden vertelde ik al dat hij van zijn school moet vertrekken omdat hij volgens sommige testen 'te goed' zou horen. En dat dat ook betekende dat hij niet meer naar het logeeradres mag waar hij zo'n goede plek heeft. Na deze zomervakantie zou mijn kleine mannetje dus op straat staan zogezegd. De afgelopen maanden zijn mijn vriend en ik heel hard op zoek gegaan naar een andere plek voor mijn mannetje. 




Uiteindelijk hebben we die ook gevonden. Alleen, niet in Friesland, waar wij wonen. Maar in Drenthe. Daar is een KDC waar ik een goed gevoel bij heb. Daar kunnen ze mijn lieve kleine, grote mannetje goed begeleiden, goed voor hem zorgen, geduldig proberen hem dingen te leren. En dát is waar het om gaat. Ze zien duidelijk mijn mannetje en niet zijn beperkingen. Alleen.....het is zover vandaan waar wij wonen, dat hij daar zal moeten gaan wonen. En dat is die ozo moeilijke beslissing geweest. Die ik móest nemen. Het is echt de best mogelijke plek voor hem. Echt. Mijn verstand weet dat. 
Maar mijn hart heeft zo'n moeite om het verstouwen.