maandag 20 mei 2013

Over liefde

Op sociaal vlak ben ik niet zo sterk. Dat weet ik van mezelf en hoewel dat niet altijd zo makkelijk is, heb ik het geaccepteerd. Het hoort bij mij. Dat komt er in de praktijk op neer dat ik niet zoveel contacten heb omdat ik dat gewoon niet trek. Het kost me heel veel energie om vriendschappen te onderhouden, sociale contacten te onderhouden. Ik 'doe' het niet zo goed in groepen ook, ik voel me er niet zo in thuis. Het is al snel  te veel voor me zeg maar, te overweldigend zeg maar. 
In één op één situaties doe ik het beter, maar ook dat kan ik maar met mate aan. Dat is niet erg, via het internet kun je ook contacten onderhouden en dat is voor mij prima te doen. 
Maar goed, dat is niet wat ik wilde vertellen. 
Ik wilde graag vertellen over die ene hele goeie, lieve vriendin die ik heb en waar ik zó enorm blij mee ben! Op haar ben ik heel zuinig en ik probeer echt om die vriendschap zo goed mogelijk te onderhouden. Naar haar kan ik helemaal eerlijk en open zijn en andersom ook. Zij is mijn meisje, mijn vriendin en voor een deel ook mijn voorbeeld. We kennen elkaar alweer een tijdje en die vriendschap zit dan ook heel diep. Daar verbaas ik me regelmatig over, dat ze me nog steeds de moeite waard vindt, want dat vind ik niet van mezelf.  Maar zij gelukkig wel.
 


Wat onze vriendschap nog een bijzonder accent geeft is dat we allebei een bijzonder jongetje hebben. Mijne is 10 jaar en die van haar 5. Beide zijn ze zo autistisch als maar kan, dus ze lijken veel op elkaar, maar verder zijn ze ook weer heel verschillend. Veel van wat we meemaken met onze mannetjes herkennen we en dat is echt zo fijn.
Afgelopen week gingen we voor onze jochies weer naar de speel-o-theek, waar ze aangepast spelmateriaal hebben. Onderweg kregen we het erover wat onze jongens vragen van je. We kwamen erop omdat ik zei dat ik dit Pinksterweekend (waarin ook mijn verjaardag dus) alleen met mijn kaboutertje zou zijn en dat mijn   op-één-na-jongste in Emmen zou blijven. Ik vertelde dat ik dat moeilijk vind voor hem, omdat hij het zo fijn vindt om thuis te zijn, maar dat ik het echt niet aankan om hem een compleet weekend thuis te hebben als hij tussendoor niet naar zijn vader toe kan. En wat gebeurde er? Wat ze toen zei raakte me zo; de herkenning en voor mij daarmee ook de erkenning van mijn gevoel ofzo. Ze gaf aan dat zij het ook moeilijk vond, dit soort weekenden. 'Vroeger' keek je uit naar vrije dagen. Nu ook, maar anders. Want echt vrij heb je niet. Net als met een baby zeg maar. Altijd vroeg opstaan. Altijd leven in en met een strak schema. Altijd rekening houden met het stress-niveau van je kind. Altijd vooruit denken om obstakels proberen te vermijden, problemen voor te blijven. Niet de deur uit kunnen omdat je kind dat niet aankan. Geen spontane acties kunnen ondernemen. Het beroep dat ze op je doen omdat ze bij alles hulp nodig hebben. Bij alles. En dat dat niet altijd leuk is, niet altijd makkelijk is. 
En jawel, dat leverde bij ons beiden tranen op. Zaten we samen in de auto te huilen. Ook dat is vriendschap.

Lief vriendinnetje van mij; dank je wel voor je vriendschap, voor je liefde je warmte en voor je nooit aflatende vertrouwen!




Jarig!


De mei maand is bij ons altijd een erg drukke verjaardagsmaand. Mijn op-één-na-jongste, ik, mijn lief, mijn dochter èn tussendoor is het dan ook nog moederdag. Gezellig, maar ook wel lastig hoor. Ik moet dan zoveel dingen bedenken die ik zou willen hebben en dat weet ik nooit. Ik heb niet zoveel wensen, op materialistisch vlak dan. 
Dit jaar was het iets anders!! Ik heb al een hele tijd (nou ja, hele tijd: zo'n 14 jaar denk ik) een naaimachine. Ja daarvoor ook al hoor, en daarvoor en.... Het is duidelijk. Maar goed die naaimachine, die heeft kuren. Mega kuren. Slecht transport, om de haverklap vastlopen, dat werk. Dus.....eigenlijk.....wilde ik wel heel graag een nieuwe. En die zijn duuuuur. Een mooi verjaardagsscadeau dus: geld om te sparen voor een nieuwe naaimachine! Maar.... Een kleine week voor mijn verjaardag zei mijn lief dat hij lang had zitten denken over een cadeau voor mij, maar dat hij naar zijn hart luisterde en mij dus graag een nieuwe naaimachine wilde geven.....!!!! Ik was er echt stil van. Wow.
En deze is het uiteindelijk geworden




Een Lewenstein met allerlei toeters en bellen maar niét computergestuurd, dat ging me net iets te ver. Maar blij dat ik er mee ben! Hij staat te pronken op de achtertafel. Ik heb er nog niks mee genaaid wegens tijdgebrek maar dat komt snel, dat weet ik zeker. Maar van alleen het kijken ernaar word ik al zo blij!

zondag 12 mei 2013

Obsessie

Mijn jongen is nogal geobsedeerd door veters. En dan in het bijzonder door de uiteinden van de veters. Hij is daar zó op gericht dat alles ervoor moet wijken. Hij móet en zál die ene veter hebben. Je kunt dan andere opties aandragen wat je wilt, maar helaas, die accepteert hij niet.

Zo ook vanmorgen dus. Ik was bezig met de laatste versieringen aan zijn nieuwe rugzakje, maar dat werd hem dus niet. Hij wilde de veters die aan die ene romper zaten....die in de was zat.....


Normaal heeft hij van die metalen haken aan zijn romper, met veters en linten eraan.


 Maar ook die wilde hij niet nu. Hij Moest Die Ene Veter hebben. 
Zucht. Gillen, schreeuwen en bijten. Alles overhoop halen. Die Ene Veter Moest Komen!! Hij heeft me dus nogal bezig gehouden. Tot hij door zijn vader opgehaald werd. Jammer om zo afscheid te moeten nemen van hem. Hij zo boos en ik zo verdrietig.


Mét zijn nieuwe rugzak, die ik maakte voor zijn verjaardag maar die dus nog niet klaar was naar mijn smaak. 


dinsdag 7 mei 2013

Er is er één jarig hoera hoera...


Jawel, er is er één jarig en dat is hij! Mijn grote vent is alweer 10. En van de vier oudsten de grootste op deze leeftijd, dus dat beloofd wat. 
Echt veel doen we niet aan zijn verjaardag vandaag. Er hangen geen slingers bijvoorbeeld, omdat hij daar alleen maar erg onrustig van wordt. Wel heeft hij twee stevige ballonnen gekregen om mee te spelen! Daar is hij erg blij mee! 
Natuurlijk heeft hij ook wel cadeautjes gekregen; een paar t-shirts van zijn broer en zus, een mooie nieuwe zwemband, en ik ben nog bezig met een nieuwe rugzak te maken voor hem. Die is helaas nog niet af omdat meneer gisteravond weer één van zijn beruchte avonden had. Hij wilde iets dat niet mocht en dan blijft hij in zijn protest hangen. Keihard gillen en schreeuwen en met beide benen vol schoppen tegen het hekwerk van zijn bed aan. Nee, daar worden we niet blij van.
 Kaboutertje kon daardoor niet slapen dus ik ben rond tien uur maar hem naar bed gegaan zodat hij op die manier zijn rust wat kon krijgen. Feestvarkentje was wel rustig toen gelukkig. 
Vanavond gaan we nog lekker pannenkoeken eten, dat vindt de jarige job ook lekker, dus dat is een mooie afsluiting van de dag. 


 Ben benieuwd hoe hij de dag gaat volhouden overigens; hij was om kwart voor zes alweer wakker vanmorgen, gillend, schreeuwend en schoppend......
Moeilijk hoor als je niet kunt vertellen wat het is dat je dwarszit. Van al zijn  handicaps is dat voor hem zelf ook de moeilijkste; niet goed kunnen communiceren. 
Maar goed, voor nu is het eerst FEEST!

zondag 5 mei 2013

10 en 10


10 zijn ze beiden. Mijn twee jongste jongens. Kaboutertje 10 maanden en zijn grote broer wordt 10 jaar deze week. En waar ik had verwacht het moeilijk te zullen vinden dat jongste zijn broer voorbij gaat, geniet ik alleen maar.



 En natuurlijk zie ik ook wel dat jongste zijn broer langzaam voorbij gaat maar nee, verdrietig word ik daar niet van. Ieder is zoals hij is; heel gewoon, perfect. Precies zoals hij zijn moet! Ben blij dit bij mezelf te zien. 
Mijn jongens, ben blij met ze!